TERAPIA MANUALNA
Istotą zabiegów terapii manualnej jest uśmierzenie bólu.
Jest jednym z działów medycyny, zajmującym się badaniem i leczeniem czynnościowych (odwracalnych) zaburzeń w układzie lokomotorycznym. W dosłownym tłumaczeniu terapia manualna oznacza leczenie za pomocą rąk (łac. manus- ręka). Według definicji opracowanej przez Międzynarodową Federację Ortopedycznych Terapeutów Manualnych (IFOMPT) terapia manualna to „wyspecjalizowany obszar fizjoterapii poświęcony postępowaniu w chorobach nerwowo-mięśniowo-szkieletowych, oparty na wnioskowaniu klinicznym i stosowaniu wysoce swoistych metod leczenia, w tym technik manualnych i ćwiczeń leczniczych”, które są dopasowywane do indywidualnych potrzeb pacjenta. Terapia manualna przywraca prawidłowe wykonywanie złożonych aktów ruchowych, postawnych i oddechowych. Często jest ona mylnie kojarzona z kręgarstwem i niesprecyzowanymi trzaskami w obrębie kręgosłupa, których podstaw należy się dopatrywać w wiedzy ludowej. Terapia manualna natomiast jest dziedziną medyczną, której skuteczność i bezpieczeństwo jest poparte badaniami naukowymi. Jest ona oparta na zasadach biomechaniki, specjalistycznej wiedzy anatomicznej oraz neurofizjologicznej, a także na klinicznym, dedukcyjnym rozumowaniu (z ang. clinical reasoning). Terapia manualna jest wykorzystywana w różnych specjalnościach lekarskich, między innymi w neurologii, ortopedii, rehabilitacji i reumatologii.
OSTEOPATIA STRUKTURALNA
MANIPULACJE KRÓTKODŹWIGNIOWE HVLA
(High velocity low amplitude)
HVLA to techniki manipulacji krótkodźwigniowych stawów powstałe w oparciu o koncepcję opracowaną przez prof. Laurie Hartmana PhD, DO ( British School of Osteopathy, UK). HVLA oznacza High Velocity Low Amplitude (Dużej Prędkości Niskiej Amplitudzie) i wykorzystywane jest w Osteopatii, medycynie manualnej oraz chiropraktyce.
Metoda ta charakteryzuje się przyłożeniem do stawu pacjenta siły o małej amplitudzie i dużej szybkości w określonym kierunku, co najczęściej kończy się słyszalnym „kliknieciem” oraz zmniejszeniem napięcia mięśniowego w okolicy zabiegowej.
Manipulacje krótkodźwigniowe są to subtelne i precyzyjne techniki, w których do budowania bariery wykorzystujemy kilka komponent.
SUCHE IGŁOWANIE - DRY NEEDLING
Suche igłowanie-(dry needling) to nowatorski zabieg polegający na terapii mięśniowo-powięziowych punktów spustowych za pomocą igieł akupunkturowych zazwyczaj o grubości 150-300 mikrometrów i długości od 15-50mm. Mięśniowo-powięziowe punkty spustowe (MPPS) mogą pojawiać się w okolicach brzuśca mięśniowego, w powięziach, na przebiegu włókien mięśniowych powierzchownych i głębokich. Główną przyczyną powstania MPPS są przeciążenia układu ruchu, urazy, naciągnięcia, długotrwała praca statyczna. Duży wpływ ma także stres, napięcie emocjonalne, problemy metaboliczne, niedobór witamin i mikroelementów (w szczególności witamin z grupy B oraz magnezu).
Suche igłowanie z pozoru przypomina zabieg akupunktury, ale jedynym podobieństwem są igły, których używamy do nakłuwania punktów spustowych. W tradycyjnej akupunkturze działamy w celu poprawy przepływu energii w kanałach energetycznych poprzez nakłuwanie meridianów. Natomiast w suchym igłowaniu naszym celem jest lokalizacja mięśniwo-powięziowych punktów spustowych.
Wskazania do suchego igłowania
-
mięśniowo-powięziowe punkty spustowe
-
bóle głowy/migreny
-
zespół bolesnego barku
-
zespół łokcia tenisisty/golfisty
-
stany przeciążeniowe aparatu ruchu np, tzw. "kolano biegacza"
PINOTERAPIA
Pinoterapia to autorska metoda pracy z patologiami narządu ruchu stworzona przez lek. med. Radosława Składowskiego. Łączy w sobie techniki pracy narzędziowej z szeregiem technik manualnych skierowanych na wyznaczane w Medycynie Manualnej rodzaje patologii tkanek powierzchownych i głębokich. Przy pomocy miedzianych gwoździ (zwanych pinami) oraz noży (katów) uciska się określone punkty na ciele. Bodźcowanie na skórze ma na celu pobudzenie pewnych ośrodków w mózgu, odpowiadających danym układom np. mięśniowym albo więzadłowym co w konsekwencji ma prowadzić do rozluźnienia nagromadzonych napięć. Wdrażając się w tajniki metody, natrafiamy na autorską koncepcję łańcuchów synkinetycznych oraz stref sympatykotonii (porównywane swoim kształtem do ośmiornic). Wyżej wymienione łańcuchy synkinetyczne są swego rodzaju mapą, według której analizujemy pacjenta w poszukiwaniu dysfunkcji.
Pinopresura zalecana jest przede wszystkim przy różnych schorzeniach
ortopedycznych i neurologicznych, do których można zaliczyć:
bóle mięśniowo-powięziowe,
bóle głowy,
bóle kręgosłupa szyjnego, piersiowego i lędźwiowego,
bóle przeciążeniowe,
stany pourazowe i pooperacyjne,
ograniczenia zakresu ruchów w stawach.
TAPING REHABILITACYJNY
Taping to metoda rehabilitacji oraz medycyny sportowej, polegająca na stosowaniu różnego rodzaju plastrów. Plastry aplikuje się na skórę w celu zmiany sposobu pracy lub ułożenia względem siebie ludzkich tkanek (skóry, powięzi, mięśni ścięgien, więzadeł). Różnorodność materiałów (plastrów, bandaży itp) stosowanych w tej metodzie daje bardzo szerokie możliwości jej zastosowania niemalże w każdej dziedzinie medycznej. Umiejętne dobieranie technik oraz rodzaju plastrów pozwala na dopasowywanie stosowanych aplikacji do każdego etapu schorzenia, urazu czy choroby. Taping można stosować jako osobna niezależna metoda leczenia jednak najlepsze efekty terapeutyczne uzyskuje się w przypadku łączenia jej z innymi metodami rehabilitacji.
Najczęstsze zastosowania Tapingu:
- Bóle mięśni (przeciążenia, urazy, kontuzje sportowe)
- Bóle stawów (zwyrodnienia, stany po drobnych urazach)
- Urazy (skręcenia i zwichnięcia stawów, naciągnięcia i naderwania mieśni, stłuczenia, krwiaki)
- Wspomaganie po zabiegach operacyjnych na stawach
- Zespoły korzeniowe (rwa kulszowa. rwa ramienna)
- Bóle kręgosłupa i pleców
- Obrzęki limfatyczne, pourazowe oraz pooperacyjne
- Leczenie blizn (blizny świeże)
- Porażenia nerwów (twarzowy, piszczelowy, strzałkowy, promieniowy, łokciowy)
- Cieśń nadgarstka
- Sport (profilaktyka wtórna, przeciążenia mięśni oraz stawów)